Fleet Foxes - Helplessness blues

Fleet Foxes - Helplessness Blues

Sub Pop Records

2011

Każdy zespół, jeżeli tylko "przeżyje" debiut, ma przed sobą tę przeszkodę. Jest ona tym większa i trudniejsza do przeskoczenia, o ile pierwszy album okazał się dziełem bliskim absolutu i osiągnął wielki komercyjny sukces po obu stronach Atlantyku. Przeszkodę tę można porównać do próby wejścia na dowolny ośmiotysięcznik. Zaryzykuję więc tezę, że 90% muzyków ten egzamin oblewa (pozdrowienia dla tegorocznych maturzystów!). Tylko 1/10 udaje się powtórzyć lub nawet przeskoczyć poziom osławionego debiutu. Ilu trzeba wyrzeczeń, by móc nagrać taką płytę? Więcej niż jesteśmy w stanie to sobie wyobrazić. Poświadczą mi członkowie amerykańskiej grupy Fleet Foxes, którzy egzamin dojrzałości zaliczyli na pięć. 

Na początku były EP-ki. Dwie. Momentalnie przyniosły one zainteresowanie grupą z Seattle. Duża w tym rola internetu. Liczne grono osób z nadzieją oczekiwały pierwszego, pełnoprawnego longlplay'a. W 2008 roku ukazała się płyta zatytułowana po prostu Fleet Foxes. Album okazał się wielkim sukcesem, a znane serwisy muzyczne (Pitchfork, Billboard) ogłosiły ich sensacją roku, a samą płytę - najlepszą jaką wydano w ciągu dwunastu miesięcy. Później były setki koncertów, tysiące wywiadów i wszystko to, co czeka na żółtodziobów zbyt szybko postawionych na szczycie. Panowie w flanelowych koszulach postanowili jednak nie zachłystywać się fortuną, którą przyniosło im życie, lecz zaraz po zakończeniu trasy, weszli do studia, by móc w spokoju nagrywać drugi album. Z nowymi siłami i pomysłami, głodni nieznanych dźwięków.

Po niespełna roku, płyta była właściwie gotowa. Coś jednak nie pozwalało wydać tego albumu; wewnętrzne poczucie, że utwory te, to nie Fleet Foxes z krwi i kości, wierne swoim muzycznym tradycjom i drodze, którą wcześniej obrało. Robin Pecknold tłumaczył się w wywiadach, że nagrywanie następcy Fleet Foxes, przyczyniło się do poważnych problemów personalnych w zespole, ucierpiały jego relacje z dziewczyną i przyjaciółmi. W końcu grupa podjęła decyzję, że spróbują nagrać wszystko jeszcze raz od początku. Tak więc gotowe utwory wyrzucono do kosza i rozpoczęto pracę nad nowymi. Rezultat "drugiej sesji" znalazł się na Helplessness Blues. 

So now, I am older. Odkąd sięgam pamięcią zawsze podobała mi się tego typu muzyka. Będąc malcem w moim domu był stary akustyk (brzmi jak historia o znanym muzyku:)), na którym lubiłem pogrywać. Może to stąd moje uwielbienie do ascetycznych, akustycznych nut. Pobudzały moją wyobraźnię - ja w przyszłości będę taki jak oni... Simon and Garfunkel, Tim Buckley czy Nick Drake (It's a pink, pink, pink, pink, pink moon) - muzyczni bohaterowie należący do mnie. Cóż, dziś jestem starszy, edukacja muzyczna niżej tu podpisanego stoi sobie w wyznaczonym przez lenistwo miejscu. Nie jest źle, ale mogłoby być znacznie lepiej.

Robin Pecknold także wydoroślał. Teksty w porównaniu do debiutu są głębsze i dotykają sfer metafizycznych (Why is the Earth moving round the sun?/Why is life made only for it to end?). Muzyka na Helplessness Blues jest mroczniejsza, kompozycyjnie znacznie rozbudowana i skomplikowana. The Shrine/Argument to perfekcyjny przykład - ponad ośmiominutowa suita (Sunlight over me no matter what I do), zakończona ekspresyjną, wręcz kakofoniczną partią instrumentów dętych. Myślę, że to jeden z kluczowych utworów, pozwalający zrozumieć filozofię muzyki Fleet Foxes wyrażoną na drugim albumie.

Znane z 2009 roku Blue Spotted Tail, to utwór nieomal a cappella, podobnie jak ongiś Oliver James. Każdą z piosenek wolno przesłuchać kilka razy; na usta ciśnie się nagminnie słowo "piękne". Subtelne harmonie wokalne zachwycają powabem i wdziękiem, jakby były wyjęte prosto z folkowych Biblii lat 60. Grown Ocean to kusicielski mus, gdzie odgłosy fletu, "ześlizgnięć" gitary i współbrzmienie większości członków Fleet Foxes, tworzą idealny finał dla tej płyty. In that dream I could hardly contain it /All my life I will wait to attain it. Głównym faworytem jest The Plains/Bitter Dancer - czynniki sprawcze podobne jak w większości piosenek na tej płycie.

Moim skromnym "odkryciem Ameryki" stał się, po wielokrotnym przesłuchaniu, niezliczonych dyskusjach w gronie przyjaciół, własnych przemyśleniach i obserwacjach, szacunek i podziw dla folkowych hipisów, których muzyka łączy pasję i piękno. Helplessness Blues to wymarzony album dla osób, które pragną usłyszeć więcej. I potwierdzenie, że na Fleet Foxes warto wydawać pieniądze.

A możliwość wsparcia finansowego grupy z Seattle będzie podwójna. Po pierwsze trzeba zakupić nowy album grupy. Dlaczego musicie to zrobić - patrzcie tekst wyżej. Po drugie, zespół w lipcu przyjeżdża do Polski na pierwszy koncert. Muzyczna magia zapłonie 6 lipca w Poznaniu na festiwalu Malta. Czas rozbić świnkę.

Ocena: 8/10